Cactus

มาเล่าเรื่องเจ้าต้นกระบองเพชรนี้ตอนนั้นในวันหนึ่งเริ่มมองเห็นว่าทำไมน้องเจ้าถึงเหี่ยวเฉาลงแล้วทำทางจะกลับดวงดาวไป เช้ามาเราเอาจริงเอาจังแยกน้องออกจากต้นแม่เกือบทั้งต้นและหน่อต่างๆที่กำลังจะเน่าแล้ว

ตอนนี้คงถึงเวลาของเจ้าที่ต้องเติบโตและแข็งแรงได้ด้วยตัวเองจากนั้นเราเริ่มเฝ้าทะนุถนอมเริ่มเฝ้ามองทุกวันจากวันเปลี่ยนเป็นชั่วโมงไม่นานเจ้าก็เริ่มมีความสดใสเราเห็นเจ้าเติบโตส่วนช่องโหว ช่องเล็กๆนั้นเริ่มกลับมาอวบขึ้น หน่อเล็กเริ่มออกมาเจ้าเริ่มสดใส สีเขียวของเจ้าเริ่มเข้มไม่เป็นสีเคล้าและเจ้าเริ่มเติบโตอิ่มอวบน้ำ เจ้าน้องน่าชังแสนรักนี้ทำให้เรายิ้มออกได้ ขอบใจเจ้าน้องต้นกระบองเพชรนี้ทำให้โลกของเรามีความสุข สุขใจที่เราช่วยเหล่าต้นตะบองเพชรเหล่าได้จากการเริ่มเรียนรู้ ใฝ่หาความรู้กับผู้ที่เชียวชาญสุดท้ายนี้เราจะยิ้มรับแสงอาทิตย์ในโลกนี้ไปด้วยกัน

เรื่องราวของต้นไม้ ต้นน้ำ สายธาร ความสุขและความทุกข์ สิ่งเหล่านี้สอนให้เรารู้ว่า ความรักต้นไม้ รักธรรมชาติเป็นสิ่งที่อยู่คู่กับเรามาตั้งแต่เกิด

เราเพิ่งรู้ว่าชีวิตนี้เราขาดไม่ได้คือ รักษาโลกสีเขียว ช่วยเหลือกันให้โอกาสเล็กน้อยแก่กัน

#ขอบคุณที่อ่านและทำให้เราได้เขียนบรรยาภาษาคนรักต้นไม้กับกลุ่มคนที่เข้าใจกัน

สิ้นแดน สิ้นแสง สิ้นตะวัน

สิ้นแสงเสียงสะท้อนดังกังวาลในความมืดมิด

หลับตาลงเสียงนั้นสนั่นกังวาลมาจากแดนไกล

ตื่นตระหนกเพราะเห็นภาพฝันนั้นทลายจางหายไป

เสียงระฆังกังวาลมาจากโผลฟ้าดินแดนไกล

พลังแห่งศรัทธา เข้มแข็งดั่งหินแกร่งบนภูผา

แว่วเสียงดังสนั่นทำเราร่ำไร คิดถึงไทยนึกถึง

แดนไกลบ้านเกิดเมืองเรา

สิ้นแสงเสียงสะท้อนยังดังก้องหู

สะท้อนความในใจที่เต็มไปด้วยความหดหู่

ความเหงาที่ดิ่งลงมาดิ่งไปลงภูผา

ความทุกข์ คำกล่าวเกินพรรณนา

ความจริงนั้น คือความเศร้าเกือบสิ้นศรัทธา

เพียงแค่สิ้นคิด สิ้นสำนึก สิ้นแม้คำว่า

ไม่เห็นคุณค่าแม้แต่คุณค่าของตัวเอง

เสียงร่ำไร รำ่ร้องของความจริง

จะมีใครเข้าใจคงคล้ายบทเพลงบรรเลงที่ยาวนาน

เวลาที่พลังแห่งศรัทธาจะเข้ามาเยือน

เราเฝ้ารอ รอวันนั่นที่จะมาถึงเห็นความจริง

ความระมัดระวังที่มีแสงสว่างแห่งปัญญานั้นคือสติ

ความดี และสติจะทำทำให้ทุกอย่างผ่านพ้นไป

คงอีกนานหลายเดือนหรือเป็นปี หลายปีกว่าจะมาถึง

สุดท้ายเราขอให้ทุกคนปลอดภัยจากโรคโควิดวิบัตินี้

แล้วกลับมายิ้มรับชีวิตที่รอกันอยู่ข้างหน้า

หนทางที่ทุกคนจะพรรณนาเล่าเรื่องราวกันต่อไป.

Subject: REWRITTEN BY Michael Schwartz

London ; England

(A Thai Woman Ponders)

ADD PICTURE

Windsor is a beautiful, well planned and orderly tourist attraction full of classy English residents. It has a vibrant atmosphere, which makes one think classical music, traditional songs and and poems that have been popular for centuries.  Such are the English people, walking among the ancient yet living within the modern. Royal Windsor Park covers most of the town center. It is 2,020 hectares surrounded by tall trees, overflowing with well kept, even manicured green meadows.

Within the park is the “Long Walk”.  The English love to walk when the weather allows.  While walking alone you come of the front of Windsor Castle, an ancient royal residency hardly ever inhabited by Queen Elizabeth II and her family.  Surprisingly, red deer are easily spotted along with many birds. The aroma of dried leaves in Autumn is divine. Spring freshness tells of the coming Summer. All this after the cold winds of the very dark December.  It rains then, sometimes turning into crisp, blue days. A blind person could sense the feeling of every day only through smells. The air is rich with clues.

Two guardsmen are much the same as those who have guarded the entrance to Windsor Castle for centuries.  On the green near the guards is a large statue of Queen Victoria, once the Empress of India when the sun never set on the British Empire. She commands are view of the castle, with her stone dead gaze, yet reminding visitors of the once great empire, now a shadow of its former self.

The famous River Thames is not far from the front of the castle.  It still has fish, bevies of swans, the majority of them being white, each tagged with a metal ring on their left legs showing that these are the Queen’s swans and not to be touched by commoner’s hands. On most any day this park is full of human stories, thought but not spoken. One of these stories is the thoughts of a small Thai woman, who has come to compose a letter to her son, Sam.